TOPH'S PAGE

Bu gece ev bana kaldı. Daha doğrusu kardeşim ve bana. Ama onunla konuşmuyoruz. Aslında ben konuşmuyorum ama o farkında değil. Neyse ayrı odalarda takılıyoruz zaten, salon bana ait olunca kendimi evde yalnızmış gibi hissediyorum.

Uzun zamandan sonra evde bi bakıma yalnız kalmak hoş oldu. Özlemişim bu durumu. Daha doğrusu kendi başıma kalmayı özlemişim. İki seneden sonra son bi senedir sürekli aileyle iç içe olmak garip bir duygu. Bazen iyi bazen kötü. İnsan alışıyor yalnız yaşamaya, yanızlığını sevmeye başlıyor. Rahatlığını, hesap vermeme durumunu, özgürlüğünü derken bir anda evine ailenin yanına dönüyorsun. Kendi kararlarını kendin verirken kimseye sormadan, durum tersine dönüyor herşeyi sormak zorunda kalıyorsun, osursan izin alacaksın o raddeye geliyorsun. Durum böyle olunca bu gibi bir günlük evin sana kalması durumları falan çok büyük bir olay gibi geliyor. Aslında bi bok değil de işte avutuyoruz kendimizi böyle.

Hava kararsın, ev yapımı şarabaımı açıcam bir kadeh koyucam izlenmeyi bekleyen dizileri filmleri izleyeceğim pcden. Ayaklarımı da uzatıcam, bir elimde şarabım bir elimde sigaram karşıda filmim yada dizim oh var mı benden keyiflisi. Zaten şu hastane sorunsallarınıda halletmişim, herşeyi düzene sokmuşum. Kendime hediyemdir bu gece o zaman.